"Sen yokken hiç böyle değil."

Siz yokken, ikincil bakımverenlerin yanında çocuğunuz sakin, uyumlu, keyifli iken siz gelince bambaşka davrandığı oluyor mu? "Sen yokken hiç böyle değildi." cümlesini duyuyor musunuz? Cevabınız evetse, bu ifadeleri duyunca muhtemel kaygılı düşünceler gelebilir sonra.. Neden bana böyle davranıyor? Neyi yanlış yapıyorum? Ona iyi gelmiyor muyum? Güvenli bağlanamadık mı? Derin bir nefes... Bir de şu gözlükle olanları yorumlamaya bak. Her duygusunda, her zorluğunda, stresinde yanında hissettiği güvenli limanı ben olabilir miyim? Gün içinde biriktirdiği küçük stresleri beni gördüğünde paylaşmayı deneyimliyor olabilir mi? Özlemini bu şekilde belli ediyor ve şefkatime ihtiyaç duyuyor olabilir mi? Ben de huysuzluğumu, nazımı, aksi yanımı en çok güvendiğim insanların yanında salıvermiyor muyum, o niye yapmasın? Şefkatle